برای مدیریت زمین و امنیت غذایی جوامع، نخود سیاه عمده در بسیاری از فرهنگ های آفریقایی مورد احترام بود. همانطور که مایکل توئیتی، مورخ مواد غذایی توضیح می دهد، «نخود سیاه در زبان یوروبا اوا است. لحن را تغییر دهید و این کلمه برای زیبایی و کلمه برای سنت است.
خوردن نخود سیاه به معنای پر شدن از زیبایی و سنت اجدادی است. او همچنین خاطرنشان می کند که این محصول “نماد خدایان متعدد و نیروی معنوی در غرب آفریقا” و نماد باروری است.
تا سال 1500 قبل از میلاد، این محصول از غرب آفریقا به مدیترانه، آسیای جنوبی و آسیای مرکزی و سایر مناطق گسترش یافته بود. در حالی که فرهنگ‌های غرب آفریقا به این محصول توجه زیادی می‌کردند، اما در زمینه‌های دیگر انجمن‌های فرهنگی متفاوتی به دست آورد.
به عنوان مثال، در اروپا، حبوبات در اوایل دوره مدرن به «نشانگر فرهنگی افرادی که فاقد موقعیت اجتماعی بودند» تبدیل شد. کن آلبالا، مورخ غذا، در کتاب خود به نام Eating Right in the Renaissance، اشاره می کند که لوبیا “فقط برای روستایی ها و کارگران مناسب بود.”
آنیبال کاراچی در نقاشی اواخر قرن شانزدهم خود باقالی خوار، از سبک تراش خورده استفاده می کند تا غذای سوژه از نخود سیاه چشم را تصفیه نشده نشان دهد.
این سبک، همانطور که سارا مالوری، امیلی کام، هیلی پرایس و کریستینا هوریگان در آزمایشگاه علوم انسانی گیاهی استدلال می‌کنند، «پیشنهاد می‌کند که مرد و غذایش بخش‌های سرکش جامعه عمیقاً سلسله مراتبی و طبقاتی ایتالیایی اواخر قرن شانزدهم هستند».
برای مدیریت زمین و امنیت غذایی جوامع، نخود سیاه چشم در بسیاری از فرهنگ های آفریقایی مورد احترام بود. دلیلی که مایکل توئیتی، مورخ مواد غذایی توضیح می دهد، «نخود سیاه چشم در زبان یوروبا اوا است. لحن را تغییر دهید و این کلمه برای زیبایی و کلمه برای سنت است.
خوردن نخود سیاه به معنای پر شدن از زیبایی و سنت اجدادی است. او همچنین می کند که این محصول “نماد خدایان متعدد و شخصیت معنوی در آفریقا” و نماد باروری است.
