سرکه قرمز وردا از اسید استیک و آب است که در فرآیند تخمیر دو مرحله ای به دست می آید.
ابتدا، مخمر از شکر یا نشاسته هر مایع یک غذای گیاهی مانند میوه ها، غلات کامل، سیب زمینی یا برنج تغذیه می کند. این مایع به الکل تخمیر می شود.
سپس الکل در معرض اکسیژن و باکتری اسید استیک استوباکتر قرار می گیرد تا طی هفته ها یا ماه ها دوباره تخمیر شود و سرکه تشکیل شود.
سازمان غذا و داروی ایالات متحده، سرکه را باید حاوی حداقل 4٪ اسید استیک باشد، اما ممکن است در سرکه های رایج تا 8٪ باشد. اگرچه اسید استیک مسئول طعم و بوی ترش و تند است، سرکه همچنین حاوی ویتامین های کمیاب، نمک های معدنی، اسیدهای آمینه و ترکیبات پلی فنلی است.
طعم ها از ترش تا شور و شیرین متغیر است. برخی از سرکه‌ها مانند بالزامیک را می‌توان تا ۲۵ سال تخمیر کرد.
سوابق اولیه از چین، خاورمیانه و یونان سرکه را برای اهداف دارویی توصیف می کند: به عنوان یک کمک کننده گوارشی، یک مومیایی ضد باکتری برای پانسمان زخم ها و درمان سرفه.
امروزه، سرکه اغلب به عنوان یک درمان همه منظوره برای همه چیز از بیماری های جزئی گرفته تا بیماری های مزمن مطرح می شود.
برای روشن بودن، تحقیقات علمی موجود از استفاده از سرکه به عنوان یک درمان موثر برای هر یک از این شرایط پشتیبانی نمی کند.
با این حال، برخی از مطالعات حیوانی و مطالعات کوچک انسانی فواید سلامتی سرکه را نشان داده اند که به محبوبیت آن در رسانه های اصلی دامن زده است.
بسیاری از غذاها نقش یک ماده با ارزش آشپزی و پاک کننده خانگی را بازی نمی کنند. کلمه سرکه از کلمه فرانسوی “vin aigre” یا شراب ترش گرفته شده است.
ردیابی آن به 5000 سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد. در بابل، نه فقط برای پخت و پز، بلکه به عنوان دارو، نگهدارنده و نوشیدنی برای تقویت قدرت و ارتقای سلامتی
. افسانه کشف سرکه را توصیف می کند که یک شراب فراموش شده برای چندین ماه در انبار مانده و باعث تخمیر و ترش شدن آن می شود.
